Mireille Verhoof

Wat als het perspectief van je kind, na jaren van opnames, behandelingen en suïcidepogingen, niet meer ‘herstel’ of ‘toekomst’ is, maar er de wens voor een humaan afscheid ligt? Wat als de wens om rust te vinden omdat het leven als onleefbaar ervaren wordt er dagelijks is? En wat als je kind een einde aan die dagelijkse strijd met het monster in haar hoofd vraagt en daarvoor bereid is het grootste offer, ‘haar eigen leven’ te geven? Wat als je kind aan jou als ouder vraagt haar te steunen en naast haar te gaan staan in een euthanasie-traject? Onvoorstelbaar moeilijke vragen voor Mireille Verhoof en haar man in gesprekken met hulpverlening en haar gezin toen haar dochter kampte met ernstige psychische problematiek.

Is euthanasie bij een jongere, die psychisch lijdt, acceptabel? Kan een kind uitbehandeld, “op”, mentaal terminaal zijn? Mag je als ouder jouw kind in deze, meest onvoorstelbare wens, steunen? Is dit onverantwoord ouderschap of maximaal houden van wanneer je naast je kind durft te blijven staan, ook wanneer hulpverlening stelt dat een onvolgroeid brein deze keuzes niet kan maken? Omdat het gezin ervan overtuigd was dat het niet ‘horen’ van haar verdrietige wens opnieuw zou leiden tot suïcidepogingen en ze zagen hoe elke dag voor haar overleven was, besloot de moeder met het gezin naast hun kind te blijven staan. Zo zou de kans op een nare dood in eenzaamheid zo klein mogelijk worden. Want gegaan was ze hoe dan ook. Mireille
neemt ons vandaag mee in de jarenlange strijd van hun dochter.

Mireille is als vrijwilliger betrokken bij Stichting KEA en neemt deel aan trainingen en netwerkbijeenkomsten rondom suïcidepreventie als ervaringsdeskundige ouder. Mireille gaat open het gesprek aan met (jeugd)hulpverlening en andere geïnteresseerden om te leren van ervaringen vanuit het perspectief als ouder. Het samen, vanuit elk perspectief, mogelijk maken (tijdelijke / persisterende) gedachten aan de dood bespreekbaar te leren, kunnen en mogen maken binnen een behandelsetting en naar passende zorg te zoeken is de missie van Mireille. Ongeacht welk toekomstperspectief dat uiteindelijk geeft.

Menno Oosterhoff

Wanneer iemand fysiek uitzichtloos lijden ervaart is euthanasie de laatste jaren steeds meer geaccepteerd. Rondom euthanasie bij uitzichtloos psychisch lijden rust echter nog een taboe. Mensen met een doodswens bij psychisch uitzichtloos lijden staan vaak alleen, komen op lange wachtlijsten (met alle risico’s van dien) of vinden helemaal geen gehoor bij hun behandelaar. De euthanasiewet in Nederland discrimineert echter niet op fysiek of mentaal uitzichtloos lijden. Psychiater Menno Oosterhoff neemt U mee in de geschiedenis van de euthanasiewet, hoe een euthanasietraject verloopt en in zijn ervaringen als psychiater.

Oosterhoff die naast mensen gaat staan en zonder oordeel luistert naar hun lijden belicht daarnaast ook zijn eigen worsteling wanneer (vaak zelfs jonge) mensen hem wanhopig
vragen hun euthanasieverzoek mee te onderzoeken en te begeleiden wanneer het aan alle zorgvuldigheidscriteria voldoet. Middels indringende ervaringsverhalen geeft hij vandaag een unieke kijk in de wereld van mensen met een persisterend verlangen om op een humane wijze het leven te mogen beëindigen. Oosterhoff was ook behandelaar en uitvoerend arts van de dochter van Mireille, het meisje dat vroeg suïcidaliteit en euthanasie bij uitzichtloos psychisch lijden bespreekbaar te maken kort voor ze in oktober 2023 overleed.

Psychiater Menno Oosterhoff is medeschrijver van het indrukwekkende, informatieve boek “Laat me gaan”, over euthanasie bij psychisch lijden. Eén van zijn eerdere boeken “Vals alarm” won in 2017 de Antonie Kamerling Award voor het bevorderen van openheid over psychische aandoeningen. Eind 2023 richtte hij samen met o.a. psychiater Kit Vanmechelen Stichting KEA op, om kennis over, begrip en de mogelijkheid voor euthanasie bij psychische aandoeningen te vergroten.

Samen zullen zij deze middag over dit onderwerp in gesprek
gaan met Simone en de aanwezigen.

Schrijf je hieronder in voor deze bijeenkomst: