Als het wereldnieuws wel heel dichtbij komt…
Mijn vrouw stoot me aan en zegt: “Dennis, heb je dat artikel over Bergamo gelezen? Het leger moet daar kisten ophalen bij een overvol crematorium”. Het is een artikel dat ik met een beroepsmatige nieuwsgierigheid lees. Maar vooral ook met een menselijk gevoel van onbehagen.
Dagelijks word ik geconfronteerd met verlies, rouw en afscheid. De ene keer gaat het om een voltooid leven, en de andere keer een leven dat helaas nog niet eens heeft mogen beginnen. Verdriet dat zich niet laat kwantificeren. En dat is een vraagstuk waar ik me ook niet mee bezig hoef te houden. Bij ieder verlies ben ik er voor de familie en stel ik alles in het werk om een afscheid te organiseren dat bij hen én bij de overledene past. Ingetogen met een zachte hand op de schouder of groots en uitbundig. Een afscheid wat recht doet aan het leven dat iemand heeft geleid. Al zijn de omstandigheden nu niet optimaal, afscheid nemen kán gelukkig nog wel.
Wat maakt mijn werk juist nú zo bijzonder en dankbaar? Door ook nu iemand het eerbetoon te geven dat hij verdient. In een aula, de achtertuin, een huiskamer of waar dan ook. Betekenisvol. Dat blijven we en willen we blijven. Al is het dan op 1,5 meter afstand. En al is het met maximaal 30 personen. Want wanneer we afscheid nemen van iemand die ons lief is, nemen we wellicht afscheid van die persoon in fysieke vorm. Maar de verhalen, anekdotes, bijzondere momenten en kleurrijke gedachten aan die persoon blijven onlosmakelijk met hem of haar verbonden. Het zijn vooral die verhalen die je wil vertellen. Door je eigen herinneringen woorden te geven. En deze nóg sterker te maken met beelden en muziek. Het is de kern van een afscheids- of herdenkingsdienst.
Ik denk dat daar mijn gevoel van onbehagen vandaan komt bij het lezen van het artikel over Bergamo. Helaas dwingen de omstandigheden ons nu om dit afscheid in beperkte vorm te doen. Maar dat wil niet zeggen dat de verhalen niet verteld kunnen worden. Vooral nu is het belangrijk om deze verhalen te bewaren. Zodat je ze op een later moment met vele anderen kan delen. Om alsnog het eerbetoon aan je vader, moeder, man, vrouw, kind, opa of oma vorm te geven.
Bij Zuylen Uitvaartverzorging willen we daar graag bij helpen. Onze tekstschrijvers en vormgevers zorgen dat jouw verhaal bewaard blijft. Nu, maar zeker ook straks. Mail mij gerust als je daarover van gedachten wilt wisselen: d.vrolijk@zuylen.nl.
