“Ben jij uitvaartverzorger?”

Dit hoorde ik regelmatig toen ik ruim vier jaar geleden als uitvaartverzorger bij Zuylen begon. ‘Écht iets voor jou’, zeiden ze er vaak achteraan. Eerlijk is eerlijk, als iemand mij vijf jaar geleden had gezegd dat ik als uitvaartverzorger aan het werk zou gaan, dan had ik dat niet geloofd. Ik ben daar veel te emotioneel voor, al dat verdriet is niks voor mij.

Nu vier jaar en ondertussen vele uitvaarten verder, besef ik dat ik inderdaad een van de mooiste beroepen mag uitvoeren: het begeleiden en ondersteunen van nabestaanden bij het verlies van dierbaren. Het gekke is, dat de verwachting en het beeld wat ik zelf bij deze functie had, niet overeenkomt met de werkelijkheid. Natuurlijk is er emotie en ook ik zit weleens met een brok in mijn keel, maar over het algemeen is er veel dankbaarheid. Dankbaarheid omdat iemand een prachtige leeftijd heeft mogen bereiken of omdat men ‘blij’ is dat verder lijden bespaard is gebleven. Anders is het weer als er kinderen bij betrokken zijn of als een overlijden echt totaal onverwacht plaatsvindt. Buiten verdriet kan er ook boosheid zijn, bijvoorbeeld bij een zelfdoding. Ook dan ben je als uitvaartverzorger de gesprekspartner. De naam uitvaartverzorger is eigenlijk meer een samenvoeging van meerdere functies: van short event manager, gastheer, sociaal werker, planner, spreker tot cateraar.Het mooiste vind ik dat het echt mensenwerk is. Je ontmoet zoveel verschillende mensen uit alle lagen van de bevolking, met ieder zijn eigen voorkeuren, wensen en tradities.  Een collega heeft in het begin weleens tegen mij gezegd, ‘Marc, als je er ’s nachts wakker van ligt, dan is het niet jouw baan’, ik denk dat hij gelijk heeft.

Naast mijn werk heb een druk sociaal leven, ik sta regelmatig op een podium om een activiteit te presenteren of samen met een band liedjes te zingen. Ook ben ik betrokken in het verenigingsleven en wil ik zoveel mogelijk tijd doorbrengen met mijn twee geweldige dochters en vriendin. Leuk feit: per 1 oktober 2015 ben ik  benoemd als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand van de Gemeente Breda, dus ik mag  huwelijken sluiten. Tja, ik ben een druk baasje volgens mijn omgeving. Dat is zo en ik voel me er lekker bij. Lichamelijk is mijn werk niet zwaar, maar in het koppie moet het wel allemaal kloppen qua organisatie. Bij elke uitvaart die ik begeleid, wil ik een persoonlijk en toegewijd gevoel overbrengen. Het is zo mooi om terug te horen van mensen dat ze je dankbaar zijn voor de begeleiding. Het komt ook voor dat mensen bewust naar mij vragen bij een overlijden omdat ze goede berichten hebben gehoord of omdat ze een eerdere ervaring met mij hebben gehad. Op zo’n moment voel ik me best een beetje trots.

Wat de toekomst gaat brengen? Ik heb geen idee, ik ben zelf niet echt iemand die ver vooruit kijkt. Ik heb zeker nog ambities, maar ik ben vooral dankbaar voor wat ik nu heb en doe. Wat komt, dat komt. Carpe Diem, ik geloof er wel in. Ik wil niet wachten met genieten tot later, want als later eerder komt, ben ik te laat…