Pieter Verdaasdonk

’s Avonds misschien. Met een biertje erbij. Geen lange toespraken, geen strak draaiboek. Gewoon met de mensen die me kenden. Die iets willen zeggen, of juist niks. Die proosten op het leven – op wie ik was.

Want als ik iets heb geleerd in dit werk, dan is het dit: afscheid nemen moet kloppen. Niet volgens de regels, maar volgens het gevoel. En dat is precies wat ik elke dag probeer te doen.

Als hoofd uitvaartverzorging bij Zuylen mag ik iets bijzonders doen. Ik mag mensen bijstaan op één van de moeilijkste momenten in hun leven. Met rust, creativiteit, respect en aandacht. Soms met een traan, soms zelfs met een lach.

Ik zie hoe belangrijk het is dat we er echt zijn. Dat we niet van buitenaf binnenkomen, maar gewoon dichtbij zijn. Bekend met de mensen, de dorpen, de verhalen. Dat maakt het verschil.

Elke uitvaart is anders. Net als elk leven. Dus ja, mijn uitvaart? Die mag precies zo zijn. Echt. Eigen. En ook zoals ik zelf ben: bourgondisch, warm, en niet te zwaar.

Tot het zover is, blijf ik met liefde dit werk doen. Samen met mijn team. Voor iedereen die afscheid moet nemen.

En als het moment ooit komt, dan hoop ik dat mensen zeggen: “Hij leefde met passie, en we laten hem los in liefde.”