“Sorry, u mag niet meer naar binnen.”

Jee, wat gebeurt er allemaal om ons heen, het is zo onwerkelijk, een vreemde gewaarwording, het voelt zo gek. Als uitvaartverzorger wil je er júist voor nabestaanden zijn in moeilijke tijden, maar alle huidige maatregelen, die ik uiteraard begrijp, vergroten de afstand. Afgelopen zaterdag heb ik voor het eerst in mijn werk als uitvaartverzorger de toegang tot de aula aan familie, vrienden en bekenden van een overledene moeten ontzeggen. Een uitvaart waar op dat moment nog 100 mensen bij aanwezig mochten zijn. Ik heb de aanwezigen zo goed als het kon vooraf geïnformeerd en er was ook wel begrip, maar het voelde voor mijzelf niet goed. Na 100 aanwezigen moest ik de deuren van de aula laten sluiten en tegen degenen die voor mijn neus stonden, zeggen: “Sorry, u mag niet meer naar binnen.” Ik schrok eigenlijk zelf van wat ik zei.

Ik ben beste een grote vent, maar hier had ik het toch even moeilijk mee. Voor mij is het normaal om iemand altijd een hand te geven en ik vind het fijn om een hand op iemands schouder te leggen. En als diegene het echt moeilijk heeft, gebeurt het ook vaak dat ik die persoon omarm. Mijn vriendin noemt mij zelfs een knuffelbeer, maar zelfs van haar moet ik afstand nemen. Een gesprek bij de nabestaanden thuis voeren, zit er ook niet meer in. Onze zes uitvaartverzorgers doen dit nu telefonisch of in een ruimte bij ons op kantoor met maximaal drie personen. Dat voelt zo anders. En dan moet je bedenken dat wij meestal afscheidsdiensten verzorgen in aula’s die ingericht zijn voor 100 tot 500 personen. Hier mogen nu nog maximaal 30 personen zitten, en ieder verspreid op 2 meter afstand. Overige familieleden, vrienden en bekenden kunnen door middel van een inlogcode gelukkig vanuit huis meekijken, maar voor mij voelt het, alsof ik een hele slechte film aan het opnemen ben in een te grote studio. Het gevoel van afscheid nemen en delen met elkaar is er niet, het is totaal anders. Natuurlijk weet ik ook dat het voor nu niet anders kan en dat accepteer ik volledig, maar ik vind het voor de directe nabestaanden zo verschrikkelijk om een afscheid op deze manier te moeten ervaren. Dit is totaal niet de manier zoals wij graag families willen bijstaan.

Ook thuis is de impact groot, ik heb mijn moeder van 92 al bijna 2 weken niet gezien. Het is niet dat ik haar normaal elke dag opzoek, maar als het zo uitkomt of als ik in de buurt ben, dan loop ik altijd even bij haar binnen in het zorgcentrum voor een bakje koffie. We kletsen dan wat of doen boodschappen en elke donderdag haal ik, vaste prik, een visje bij de visboer voor haar. Mijn broer, zussen en ik zijn bang om haar te besmetten, want ze behoort natuurlijk tot die kwetsbare groep. Geen bezoek dus, maar wel bellen dagelijks. Maandagavond na de toespraak van Mark Rutte had ik haar aan de telefoon en opeens begon ze te huilen. Het heeft ook z’n impact op haar, ondanks dat ze al het nodige heeft meegemaakt in haar leven. Ze zit daar alleen en het gaat gelukkig goed met haar, maar ik besef dat eenzaamheid ook een killer kan zijn. Aan de telefoon probeerde ik mij goed te houden voor haar, maar nadien moest ik wel even een flinke brok in mijn keel wegslikken… Had ik nu toch maar volgehouden dat het echt handig is om een tablet of smartphone te gebruiken. Als ik haar had uitgelegd hoe het werkt met Facetimen of Skypen, dan had ik nu contact kunnen hebben. Ik denk nu, als ik er zo over nadenk, dat ze eigenlijk helemaal niks wil weten over al die techniek. Ze belt ook al als haar televisie het even niet doet. Ik rij er dan altijd meteen heen. Nu zie ik pas in dat ze het waarschijnlijk gewoon fijn vindt als ik er even ben. En ‘er gewoon even zijn’, wil ik ook graag voor de families die ik in mijn werk mag bijstaan.

We kunnen even niet anders dan dealen met deze onwerkelijke situatie. Laten we elkaar blijven steunen binnen de gestelde maatregelen en extra respect hebben voor elkaar. Normaal gezien wens ik families altijd veel sterkte, maar nu wens ik iedereen, in welke hoedanigheid ook, heel veel sterkte en succes voor de komende periode die gaat komen. Pas goed op jezelf en ik hoop jullie weer snel persoonlijk te mogen zien en spreken.

Groeten,

Marc