Fonkelnieuw en voltooid
Door | 27 juni, 2017,
Het is 02.30 uur ’s nachts als onze kleine man zich luidkeels meldt voor de nachtvoeding. Ik geef mijn vriendin een kus op haar voorhoofd en laat haar nog even slapen.
Terwijl ik de paar uurtjes slaap uit mijn ogen wrijf, loop ik met mijn zoontje naar beneden om de fles te maken voor hem. Als kersverse papa is dit inmiddels na een aantal weken ons ritueeltje geworden.
Ik zit even heel erg gelukkig te zijn met mijn pasgeboren zoon op mijn arm…
Als de fles leeg is, breng ik hem terug naar boven en maak aanstalten om zelf ook weer een paar uur te kunnen slapen. Ik kijk nog even dromerig naar mijn zoon tot ik ruw uit deze droom gewekt word door het geluid van mijn telefoon. Het is de meldkamer… Tijd voor een realitycheck. Ik word geconfronteerd met de dualiteit waar wij in ons werk wel vaker mee te maken hebben. Nog aan het genieten van het fonkelnieuwe leventje in de kamer naast me noteer ik de gegevens van een voltooid leven.
Ik loop naar beneden zodat ik de nabestaanden in alle rust kan bellen. Aan de andere kant van de lijn krijg ik een man wiens vader zojuist op 89-jarige leeftijd rustig is ingeslapen. Ik condoleer hem en hoor rustig zijn verhaal aan. “Ja verdrietig, maar het zat er aan te komen. Op deze leeftijd hou je er toch rekening mee. We zijn blij dat hij niet al te veel pijn heeft gehad en dat hij in ons bijzijn is ingeslapen”.
Ik spreek met meneer af dat zijn vader vannacht nog wordt verzorgd door mijn collega’s en zelf maak ik de afspraak dat ik de volgende ochtend langskom om alle wensen voor de uitvaart door te spreken. Ik wens hem nog veel sterkte en hang op.
Met een onbestemd gevoel zit ik nog even voor me uit te staren. Ik kan en wíl de slaap nog niet vatten. Ik loop naar boven en in plaats van de deur naar onze slaapkamer open ik de deur naar de babykamer. Ruim een uur sta ik aan de rand van zijn bedje verliefd naar onze kleine held te staren. En spreek ik heel zachtjes de vurige wens uit dat ik ook minstens 89 jaar mag worden om nog zo lang mogelijk van hem te kunnen genieten….
