The show must go on…
Door | 4 juli, 2017,
Het is al aan het eind van de middag als ik het café binnenloop. Ik ben de eerste dus ik hang mijn jas aan de kapstok en loop naar de bar. Of ik vast iets wil drinken vraagt de barman. Ja graag… Ik neem plaats op een barkruk en kijk op mijn telefoon of ik nog niet gebeld ben. 1 berichtje: “we komen er aan”. Ik was ook wat vroeger, dus dat is geen probleem. En dan druppelt één voor één de rest binnen. Ik sta op van mijn kruk en begroet ze met een hartelijke handdruk “Waar kunnen we de spullen laten Dennis? “
We lopen samen naar de achterzaal waar inmiddels de geluidsman al begonnen is met opbouwen. De gitaren worden uit de koffers gehaald en de drumkit wordt zorgvuldig op het podium gezet. Alles wordt nog een keer goed doorgenomen voor misschien wel het meest indrukwekkende optreden dat de heren weg gaan zetten. Met het volste vertrouwen laat ik de mannen en hun instrumenten achter en loop terug naar voren. Mijn telefoon gaat. “We zijn onderweg”, klinkt het aan de andere kant van de lijn. Ik drink mijn cola leeg, doe mijn stropdas recht en loop naar buiten om de gasten te ontvangen. Want mijn bezoekje aan het café is vandaag werkgerelateerd. De overledene, een muzikant en zanger in hart en nieren bestijgt vandaag nog één keer het podium.
Terwijl de achterzaal zich vult met familie, vrienden, kennissen en andere muzikanten vang ik de directe familie op. Samen zien we in de verte de rouwauto aankomen. De gesprekken verstommen en iedereen maakt in stilte plaats voor de auto. Ik geef het seintje dat de band, ZIJN band, kan starten met spelen. Door de inmiddels overvolle kroeg baan ik een weg om ruimte te maken voor de overledene. Familie en vrienden dragen hem naar binnen en onder muzikale begeleiding neemt hij zijn vertrouwde plaats midden op het podium in. Het wordt het meest intense en indrukwekkende optreden uit zijn carrière. Er wordt meegezongen, geproost, gehuild en gelachen. En zo verstrijkt de avond.
Dan breekt het laatste nummer aan. Zijn eigen band zet in speelt nog één keer zijn nummer. Instrumentaal, want de zanger verlaat voor de allerlaatste keer het podium. En misschien met wel het mooiste applaus dat ik ooit gehoord heb, verdwijnt hij voorgoed in de nacht….
