Hier aan de kust

Het is nog een beetje fris als ik ’s ochtends het duinpad afloop richting het strandpaviljoen. Toch belooft het een zomerse dag te worden, want ik zie al enkele strandgasten die zich installeren voor een warme stranddag. Ik klop het zand van mijn schoenen en loop naar binnen op zoek naar de eigenaar van het paviljoen. Hij is al druk in de weer met de voorbereiding voor een hele bijzondere dag. Uitgerekend op deze zonnige dag hebben zij hun strandpaviljoen beschikbaar gesteld voor een hele bijzondere uitvaart, van een hele bijzondere jonge vrouw. Het zegt veel over de onderlinge band en de plaats die zij innam in deze hechte gemeenschap.

Samen met hem doe ik de laatste check van de locatie. Haar foto’s staan op tafel, het aanpalende boothuis is ingericht met tekeningen, foto’s en werkstukken van haarzelf. Dit is de ruimte waar straks haar kist komt te staan. Even moet ik slikken. Bij ieder tafeltje en hoekje in de ruimte bedenk ik me dat dit wel eens de tafel geweest zou kunnen zijn waar zij vorige week nog onbezorgd met haar ouders, broertjes of vriendje zat te genieten van gezelligheid, tapas en de Zeeuwse zon op haar stralende gezicht. Ik beeld me in dat ze aan dit tafeltje druk aan het appen is met haar vriendinnen over vakantieplannen, strandfeestjes en “zaken waar jonge vrouwen van 19 jaar nou eenmaal over praten”.

Een noodlottig ongeval, waar jonge mensen slachtoffer van waren, gooide al deze plannen in de war. En nu staan we hier dan in de, toch nog wel onwerkelijke situatie, dat we nog één keer een strand”feestje” organiseren voor haar. Het moet háár dag worden. Ze zal nog één keer stralen. Dat hebben mijn collega’s en ik haar ouders beloofd en dat zal lukken ook. Met deze afspraak aan mezelf laat ik de opbouw van de locatie vol vertrouwen over aan de eigenaar van het paviljoen en vertrek naar het huisadres.

Daar aangekomen geef ik haar moeder een knuffel en haar vader een stevige handdruk. Hun dochter zal vandaag voor het laatst het ouderlijk huis verlaten. We staan samen even stil bij dit onmogelijke moment voordat we ons klaarmaken voor vertrek. Vrienden van de ouders hebben belangeloos een VW T2 busje beschikbaar gesteld. En zo vertrekken we, “Ibiza-stijl”, samen met haar richting het strand.

Ze krijgt een ereplaats in het boothuis, uitkijkend op de door haar zo geliefde Zeeuwse kust. Ondertussen vult het strandpaviljoen zich met honderden mensen. Familie, vrienden, bekenden, collega’s. Iedereen is aanwezig om haar de eer te brengen die ze verdient. De middag verstrijkt met mooie anekdotes, tranen, verdriet en toch ook een zweem van gezelligheid. Op gepaste wijze wordt het glas geheven en geproost op haar leven. Tot dat moeilijke moment aanbreekt. We maken ons op voor haar allerlaatste strandwandeling. Haar ouders en broertjes begeleiden haar naar buiten. En bij het verlaten van het duinpad begint het langzaam te druppelen vanuit de inmiddels bewolkte lucht boven ons. Terwijl de regendruppels over het rouwbusje parelen nemen we afscheid van ieder die haar lief was. Zelfs de hemel huilt om het verlies van zo’n mooi persoon….