Zeg het met….
Door | 7 maart, 2017,
Het klinkt als een cliché, en dat is het waarschijnlijk ook. Maar op het moment dat je het werk doet wat je met passie en heel veel plezier doet voelt het niet als werk. Het is iedere keer weer zo bijzonder als je vol passie mag bijdragen aan het regisseren van iemands laatste afscheid.
Degene waar ik vandaag op bezoek ben hoef ik dit niet uit te leggen. Mijn kantoor bevindt zich vandaag in een sfeervol ingerichte hoek van onze vaste bloemist, Bloemenhuis Kamp in Oosterhout. Als iemand weet wat passie voor je werk inhoudt, is hij het wel. Samen delen we de overtuiging om iemands leven vorm te geven in diens afscheid. En die overtuiging heeft zich geuit in de “uitvaarthoek” in zijn bloemenwinkel. Tussen de sierurnen, bloemstukken, assierraden en een enkele kist ben ik vandaag aanwezig om als vraagbaak te dienen voor mensen die meer willen weten over de mogelijkheden omtrent dat laatste afscheid.
Net nadat Rob mij vol trots de uitvaarthoek heeft laten zien en mij gastvrij een kop koffie heeft aangeboden gaat de winkelbel. Een dame van ongeveer mijn leeftijd komt een mooi bloemstuk halen voor in haar eigen winkel. In de wandelgangen heeft ze al van de uitvaarthoek gehoord. Nieuwsgierig, maar toch enigszins schoorvoetend loopt ze door naar achter. Met de nodige verbazing staat ze stil bij het Italiaanse model kist schuin tegenover mij. Ze heeft mij nog niet opgemerkt en ik kijk het geheel rustig aan… Pas dan merkt ze mij op. Ik zie haar vertwijfeling en vraag haar wat dit tafereel met haar doet. “Weet je, dit onderwerp staat zo ver van me af. Ik wil hier niet eens over nadenken”.
En dat snap ik maar al te goed. Op onze leeftijd wil je hier ook helemaal niet mee bezig zijn. Je focus ligt op je kind, je huis, de vakantie die nog gepland moet worden, de motor waar je voor aan het sparen bent, of gewoon een mooi boeket bloemen halen voor op de vensterbank. In ieder geval alles behalve nadenken over wat voor kist je zou willen hebben voor het geval je onverhoopt komt te overlijden.
De andere kant van de medaille heb ik echter helaas ook al vaker meegemaakt. Niet zo heel lang geleden zat ik bij een (te) jonge weduwe aan tafel. Haar man en ik scheelden slechts 2 jaar qua leeftijd. Hij was plots komen te overlijden en het onderwerp “afscheid” was nooit aan bod gekomen. Naast het verdriet, de boosheid en de onmacht waren er bij haar ook de vragen. “Hoe had hij het gewild??? Wat moet ik nu doen?”
Het is ons werk om hier samen achter te komen. Om tijdens het afscheid nemen eer te doen aan het leven dat iemand heeft geleid. Afscheid met een ziel noemen we dat. En zo hebben wij haar man een waardig, eervol en vooral persoonlijk afscheid kunnen geven.
Toch denk ik dat het voor je nabestaanden rust geeft als jouw wensen bekend zijn. Hoe moeilijk en beladen het onderwerp ook is: maak het bespreekbaar. Wil je hier eens rustig over praten? Volgende week ben ik weer in de bloemenzaak aanwezig. Kan je meteen een mooi bosje bloemen meenemen voor je partner….
