“Alweer bijna twee jaar werk ik voor het mortuarium van Zuylen Uitvaartverzorging. Zodra iemand overlijdt, ben ik, samen met mijn collega’s, verantwoordelijk voor het vervoer en de verzorging van de overledene. Voor mij is dit het mooiste beroep van de wereld. Mensen die ik tegenkom, vinden dat vaak bijzonder, of zelfs merkwaardig. Ze vragen zich af waarom een enthousiaste vrouw als ik voor overleden mensen wil zorgen. Wel benadrukt vrijwel iedereen dat ze zo’n respect hebben voor mijn vak. En dat vind ik dan weer opmerkelijk, want voor mij is mijn werk zo vanzelfsprekend.

Het moment waarop ik wist dat ik dit wilde doen, begon als meisje van 14 toen ik mijn overleden oma verzorgde. Later, na mijn opleiding, koos ik ervoor om terminale patiënten te verzorgen. Al snel voelde ik dat verzorging daar niet ophoudt. In mijn werk nu voelt het alsof ik het leven van overledenen nog een stukje kan verlengen. Het voelt fijn om iemand uitgebreid te verzorgen en zo mooi mogelijk op te baren. Thuis, of in een van onze moderne afscheidskamers bij Zuylen Uitvaartverzorging. Tijdens de verzorging praat ik altijd tegen de overledene, ook later, als hij of zij is opgebaard. Ik praat over van alles en nog wat en zeg elke ochtend goedemorgen. Ga ik naar huis, dan wens ik iemand welterusten. Voor mij is dat de normaalste zaak van de wereld. Overigens doe ik de verzorging het liefst samen met de nabestaanden. Dat is vooraf soms best spannend en roept ook twijfels op. Daarom bereid ik de nabestaanden goed voor op hoe de overledene eruitziet en wat we gaan doen tijdens de verzorging. Zodra we eraan beginnen, merk je dat het heel goed doet. Het blijkt niet voor niets ook bij te dragen aan het proces van rouwverwerking.”